Хабарай хахир үедэ
Халзан сагаагша хонин
Хун халзахан хурьгаяа голобо.
Дун сагаан шүдэтэй,
Дунгинама һайхан хоолойтой
Сэбэр сагаан эхэнэр
Абхуулха гэжэ дуулаба,
Аба эжын тангилхан
Арбан гурбан наһатай
Аюша хүбүүн хүзүүдэбэ.
“Тээгэ”, – гэжэ эхилбэ,
“Хулай!”, – гэжэ зандарба...
„Хадын саһан хайланал даа,
Хахинаг һайрам урданал даа,
Хайлгана шубуун ерэбэл даа,
Хабарай хара һалхинда
Хажуудашни
Юуншни
Хэбтэхэб даа!
Урин дулаан болохол даа,
Ургы ногоон ургахал даа,
Уһанай шубууд ерэхэл даа,
Уурагшни дэлбэрхэл даа,
Урдаһаашни,
Юуншни
Угтахаб даа!
Тээгэ!
Хүхэ ногоон ургахал даа,
Хүбшын модон намаалхал даа,
Хүхы шубуун донгодохол даа,
Хүхэншни дэлбэрхэл даа,
Тэрээнииешни
Юуншни
Хүхэхэб даа!
Тээгэ!
Дэльбэн сэсэг ургахал даа,
Дэлхэйн шэмэг болохол даа,
Дэлэншэ шубуун ерэхэл даа,
Дэлэншни дэлбэрхэл даа,
Тэрээнииешни
Юуншни
Дэхэхэб даа!
Тээгэ!
Х. НАМСАРАЕВ, 1931 он.
