ЗҮГЫН БАЛ АМСААГҮЙ

Xоёр ангуушан ой соогуур ябатараа амархаяа һуубад. Гэнтэ нэгэ юумэнэй улиһаншье, гиинаһаншье хэбэртэй абяан дуулдаба. Тэдэнэр абяанай гараһан зүг тээшэ һэмээхэн ябабад. Уданшьегүй хабсагайда хашасалдан ургаһан нэгэ томо модо носожо байһан баабгай харагдашаба.

Хойто хүл дээрээ бодоод, модоной саагуур лэ һабардана, һабараа улам саашань шэхэхэ гэхэдэнь, шулуунууд һаалта болоно хэбэртэй. Ехэ оролдолго гаргаашье һаань, хэрэгынь бүтэнэгүй шэнги. Тэрэ томо модоёо тэбэрижэ, һэжэрээдшье үзэнэ, түлхинэшье – туһагүй. Сухалтайгаар абяа гарана. Дээгүүрынь үй түмэн зүгы хөөрсэгэнэнэ, тархиинь хадхана хаш даа. Баабгай һабараараа нюураа үрэнэ, газарта буугаад, нарииханаар гангинажа байжа хүльбэрнэ. Тиигэд гээд бодожо, ажалаа үргэлжэлүүлхэ юм. Сүхэрэн татаба, эсэбэшье ха даа. Газарта һуугаад «эгээ хайшан гэхэм гээшэб» гэһэн янзатайгаар, тон хүн шэнгеэр модоёо харана. Тээ хэды шэнээн болоод, модон өөдөө аһажа, орой дээрэнь гараад, хүлөөрөө шулуу үдьхэлөөд, нюргаараа модоёо түлхижэ оробо. Түлхи түлхиһөөр байтарынь модониинь нижаганаһаар унашаба. Модоной хүнды соо байһан зүгын бал абахын түлөө иимэ оролдолго гаргаһан баабгайн одоошье жаргаха сагынь болобо ха.

Эгээл энэ үедэ ангуушадай нэгэн шангаар абяа гараба. Баабгай залд гээд эрьелдэжэ, хүнүүдые харахалаараа хабсагайн саагуур үгы болошобо. Иигэжэ хайран балаа амсангүй тэрьедээ һэн ха.

Лодон ЛИНХОВОИН