Минии аба жаран нэгэтэй, эжымни – табин найматай юм. Теэд би гэр бүлэдөө гансахан басаганиинь болоноб. Баарһад, хайрата аба эжы хоёрни, бүхэли наһан соогоо үхибүү хүлеэһэн, дүшэ наһа алхалжа ябатараа, гэртэнь үхибүүн бии болоо һэмби. Тэдэнэй, өөһэдэйнь үхибүүн, хэнэйшье бэшэ, гансал тэдэнэй үхибүүн…
Бага наһанһаа хойшо юугээршье дутангүй энэ болооб.
Абамни, Эжымни… Эжымни!... Абамни!... Гансал аба эжымни… Би танай урда үбдэглэжэ ябахаб! Танай гэшхэһэн газарыетнай таалажа, толгойгоороо мүргэжэ ябахаб.
Эгээл хүсэтэй, эгээл һайн һанаатай, эгээл дуратай абамни!
Эгээл сэбэрхэн, эгээл наартайхан, эгээл һайхан эжымни!
Та хоёр намайе альган дээрээ тэнжээһэн хүнүүдни!
Би аба эжыгүй өөрынгөө ажабайдалаа бүришье ойлгоногүйб. Би хэзээшье, хаанашье ябахадаа, таанадаа мартангүй, зүрхөөрөө танаа дулаасуулжа ябахаб!..
Мүнөө үе сагта олон хүгшэд, үбгэд наһатайшуулай байшанда һуудаг юм. Энэ юун гээшэб? Залуу үбгэд, һамгад өөрынгөө түрэл эхэ эсэгэеэ хаяжархёод, мүн эсэгэ эхэ тухайгаа абяа шэмээшье гарангүй һуудаг ха юм. Тиигэжэ ябаха хэрэггүй. Энэтнай муу юм!